Hayat işte! Bir gün seninle bir yolculuk yapalım. Uzaklarda yalnız kalmış, canı sıkılan ağaca takılsın gözlerimiz. Beyaz düzlüğünü kurumuş Tuz Gölü olduğunu hatırlat bana. Tadından yenmeyen bir sohbete buyur etsin yüreğimiz. İç içe olalım yollarla. İnsan kendini ve hayatı tanıma fırsatını ancak bu zamanlarda bulabiliyor çünkü. Uzun uzun hatırlıyor geçici yolu, varacağı hedefi,  yönü, işaretleri… […]

  Atların şimşekli bir akşamüstünde koşuşturduğu o tablo Çocukluğum, canlandırmalarım, hayallerim, canlanmalarım. Temiz bir sayfa, yıpranmamışlık, başlangıç: Yanlış şarkı anlamıyorsunuz beni Böyle olmamalı bu şiirin başlangıcı Geceden başlamalıyım sabahlara kadar Yıldızları saymalıyım usanmadan Başka işim yokmuş gibi Bu şiiri yazmak ve yaşamak için Zamanım yok. Sabah oldu Yıldızlar yok artık gökyüzünde Sokak lambaları açık unutulmuş […]

Zamanın akıp gidişine andolsun ki insan elbette ziyandadır. Bu ziyanı elbette kendisi bütün zihniyle, bütün kalbiyle bilmekte ve hissetmektedir. Onun ziyanı bu yüzden, yani bu bilmekliğinden her gün katlanmaktadır. Bilmeseydi eğer, bilemeseydi belki Rabbi onu bağışlayabilirdi. Muhakkak ki o affedenlerin en yücesidir lâkin insan kendi affedilişine el vermekten sürekli imtina etmektedir. Büyük bir hızla affediliş […]

  Allah insanlara unutmak vermiştir, çünkü Allah en çok merhamet edendir, gösterenlerin en güzelidir.

  Dizleri yıpranmış, dirsekleri çürümüş, topukları nasır tutmuş olanlardır. Onlar ki ömürdür, doğumdur, ölümdür. Genelde bakılmasa da bakınca iç titretenlerdir. Koşsa yetişememiş, yakalasa da tutamamış kim varsa buradadır.

  “Bana her şey yaşamı hatırlatıyor.” Hiç kimse yorgun yürüyüşlerime aldırmıyor, herkes neticede kendisine göre oldukça yorgun. Hangi bağlamda, muamma.. Sadece karşıdan gelen bir abi; sağa bir, sola bir sarhoş yürüyüşümden rahatsız, yönünü değiştiriyor. Belki de sövüyor, duymuyorum ama alışkınım. Acıtıyor.

  Saat ikindi sonrası; kışa göre akşam, başka memleketlere göre gece, yüreğime göre hüzün. Ve bembeyaz bir sayfaya, mürekkebin ağırlığıyla yılın ilk gecikmiş yazısı. Yazacağım kelimeler de söylediğim sözler kadar kararsız olacak biliyorum ama yine de ufak bir yolculuğa çıkalım istiyorum: Bir gün. Her gün gidip geldiğim otobüsün koltuğunun altından gelen sıcak hava ayaklarımızdan şehrin […]

  Af diliyorum. Kara parçalarına verdikleri insan sayısı umurumda değil. Her düşüncemizi tahakküm altında tutmaya çalışan yaptırımlar zincirinde olmaktan rahatsızız. Ses çıkarmak isteyenler ayaklar altına alınan bir fanusun içinde.  Karunlar ve Kabillerin piyasa hırsları, ortada ne Nuh’un gemisini ne Musa’nın asasını bırakacak… Sahnede bize hiçbir zaman mikrofon uzatılmayacak, biliyoruz.  Belki uzaktan bir bomba.. Çünkü bazen […]

Nerede ne kadar oturup konuşacağımızı söyleyecekler Biz biraz daha oyalanacağız

  Saatler ayarlanmadan ölüme, hafiften esen rüzgar getiriyor adını. Sancılı geçen nice gecelerde kimsenin görmediği o kayan yıldız gibisin. Bekliyorsun, bu aydınlık gecenin sabahına doğru dudaklarımızın aynı şarkıları söylemesini. Oysa akıllarımız şarkıların rengini yakalayamayacak kadar paslı ve kara. Onun intihar girişimleri ise sonu olmayan kelimelerle avutuyor kendini, yenik düşüyor kelimelerine. Ama biz nedenli küsmeliydik küskünlüklerimize, […]