Şair Âsaf, devrini tenkit etmeye bahtsızlığından şikâyet ederek başlamaktadır. Ona göre bu bahtsızlığın sebebi, yeryüzünde hiçbir sûrette hüsn-i kabulün kalmadığıdır; o yüzden yeryüzünden göçmek isteyip felekleri mesken tutmak hülyâsındadır. Öyle bedbahttır ki şahine tuzak kuracak olsa, şansına kuzgun düşmektedir. Rağbet, güzellik ve zenginlik gibi maddi cihetlere yönelmiştir.
Uçsam dahi eflâk-i elest-ârâda
Yok hüsn-i kabûl sâha-i gabrâda
Kursam şâhine dâm kuzgun düşüyor
Rağbet güzele zenginedir dünyâda
(Dîvan Edebiyatında Dini ve Sosyal Konulu Rübailer – Ali İhsan Öbek, İnsan Yay.)