sınıftayız. oturuyoruz. ders arası. kızlarda muhabbet uzundur, sonu gelmez. herkes bir şeylerden anlatıyor.sesler karışık. sonra içlerinden birisi heyecanla:
“geçen duydum, adam yıllarca almanyada kalmış tek kelime almanca öğrenmemiş, nuh demiş peygamber dememiş konuşmamış almanca.”
ben içimden, amma da kıt herifmiş ha, kalın kafalı mıdır nedir ya hu?,
herkesin yüzünde aynı ifade,
aynı kişi tekrar:
“vay bee! ulan helal olsun, işte bu yaa?”
etraftakiler:
helal olsun helal…
bende iç sesler büyüyor, zekamdan falan endişeleniyorum o an.. kafamın içerisinde onlarca düşünce bir kaç saniyede yeşilleniyorken..kesik kesik,
ne oluyoruz ya..
işte budur, türke bak be..
ben :
“hıı..?!
tuba kaplan
