Allah insanlara unutmak vermiştir, çünkü Allah en çok merhamet edendir, gösterenlerin en güzelidir. İnsan sanır ki o gece yatağa nasıl girdiyse bir daha her gece yatağa öyle girecek, tırnaklarını avuçlarına sarar da o izler bir daha hiç geçmeyecek.
Fakat Allah ne kadar merhametliyse, insan da o kadar cahildir. Ondan sonraki her gece yatağa ayrı dertle gireceğinden ya da başka geceler kanattığı ellerinin yanında o izlerin bir hiç olduğundan.
İnsanın hiçbir vakti yoktur ki hepsini tamamen unutmuş olsun. Odaya sıkıştırıp üstüne de kilit vurduğundan hiçbir şeyi ama hiçbir şeyi kapı dışarı etmiyorsun sen. Sen görmüyorsun diye ne gönlün ne de aklın silmiyor onu. İşte cahilliğimiz tam da burada başlıyor.
“Gözden ırak olan, gönüle daha yakın olur.” derim ben. Dokunamadığını, saramadığını yüreğine alır da sarar, sarmalarsın. Sevgi bir nevi hastalık malum, zehir bir noktadan akıtılmalı, malum.
Onu unutman, görmemen mümkün müdür? Evren ve ben bunu yalanlıyoruz. Belki de o yokluğa o boşluğa alışırsın, anlamını yitirir ancak bunun adı hiçbir zaman unutmak değildir, olmayacaktır.
İnsan burada yanılmamalıdır. Bizler yokluğa alışıyoruz, boşluğa…
Kimsenin olmayışını unutmuş değiliz. Buna hiçbirimizin gücü yetmez, üzgünüm. Üzgünüm ve bu cümlenin altını üç kez çizdim.
