“Sivil toplum örgütlerinin ezilmesinin ardından, çok kanallı televizyon hayata girince, kişilerin evlerine hapsedilmeleri, bir araya gelmelerinin bu yolla engellenmesi, şiirin okurunu da, dinleyicisini de “dizi izleyicisi” konumuna düşürdü. Bu durumda şiirin okuru şairler oldu. Bugün aşağı yukarı üç bin kişi şiir yazıyor ülkemizde. Bunların ancak bin tanesi, o yıl yayınlanan şiir kitaplarından 15-20 kitabı okuyor.
Öbürlerinin kendi çevrelerinde yayımlanan üç beş kitabı okudukları tahmin edilebilir. Bu durumda, şair, “kendisini” anlatır duruma geldi. Okurla, hayatla bağını kesti. (…) Günümüzde edebiyat, özellikle şiir, hayatı filan etkilemiyor! Hayatı etkileyen medya! Edebiyata saatlerce ayrılan zamanda kişinin kazanımları, televizyonla yarım saat içinde yok edilebiliyor. Burjuvazi, her kanalıyla evlere beyin yıkayan öğretmenler soktu. Kimsenin durup ince şeyleri anlamaya vakti yok artık. İnsan tükettiği oranda insandır! Bu yazıyı burada kesmem gerek, televizyonda müptelası olduğum dizi başladı(!)”
Varlık dergisi, Temmuz 2000, sayı: 1114, s.23.
