Belediye hoparlörlerinden sabah sabah kulakları sağır edercesine verilen müzikler tıpkı halkı aptal yerine konulan faşist ülkelerde halka rağmen kutlanan bayramları çağrıştırıyor. Resmi, samimiyet ve sevecenlikten uzak şarkıların faşizan sözleri sanki bizi alıp Nazi Almanyasına Mussolini İtalyasına götürüyor. Bu ülkede bayram kutlanacaksa onu da biz kutlarız anlayışına en büyük destek de yine muhafazakar belediyelerin işgüzar başkanlarından geliyor. Galiba insanın duyacağı en çirkin seslerden biri resmi bayramlarda zorla ve yapmacık hareketlerle şiir okutulan çocukların sesidir. Yetişkinlere sorun bakalım çocukluklarındaki 23 Nisan’ı nasıl hatırlıyorlar:
Ben söyliyeyim. Bitmez tükenmez yürüyüşler, İşgüzar öğretmenlerin iğrenç azarları, Soğukta, yağmurda ıslanan minicik bedenler, çağdaşlık adına gösterime sunulan genç kızlar. Yani kısacası tam bir işkence seansı.Yukarıdaki fotoğraftaki çocukların yüz ifadelerine bakın ne demek istediğimi anlarsınız. Çocuk bayramı mı dediniz?
