Mustafa Kemal’in ömrü boyunca uçağa binmemesi popüler tarih kitabı yazarlarına da malzeme olmuştu daha evvel. Cevdet Birinci’nin Umran dergisinin Temmuz sayısında değindiği “Mustafa Kemal’in uçak korkusu” mevzuunu görünce aklıma Halide Nusret Zorlutuna’nın tayyare şiirleri geldi. Timaş’ın bastığı Bütün Şiirleri‘inde beş altı tane tayyare şiiri var. Biyografisini okumadım Zorlutuna’nın, fakat Türk Hava Kurumu’yla ciddi bir ilişkisi olması gerek -en azından bunları yazdıktan sonra.
Ismarlanmış şiirler olabilir pekâlâ, Paşaya yaranmak için de yazmış olabilir. Mustafa Kemal sonradan Dersim’de halkı bombalayacak olan evlatlığı Sabiha Gökçen’i savaş pilotu olarak yetiştirmemiş olsa, uçmaktan ürken niye bir adam niye tayyare şiiri ile kendini övdürsün, diye düşünülebilirdi. Çoğu 1926-28 aralığında yazılan bu şiirler; Göklerdeki Şehitler İçin, Tayyarecilerin Şarkısı, Kanatlan, Tayyare, Yükseklerdesin gibi adlar taşıyor.
Fakat sen, bilirim, memnun değilsin,
Diyorsun: “Yüce Türk! Durma, ilerle;
Ne kadar düşmanın varsa eğilsin,
Gönülleri doldur tayyarelerle!”
Türk genci duydu bu sevgili sesi:
O mübarek ruhun şad olsun diye,
Yüzlerce, binlerce Türk tayyaresi
Göklere gidecek yerden hediye!..
