Sen(siz)lik
Umuda sığınıyorum zamanın çarkında erirken düşlerim. Kentin tenha kalabalığında gözlerimi bürüyen sen(siz)lik. Sözlerimde hançerli ilmek, kalbimde yaslı gelin ağıdı… Sarsıyor beni mürekkebimde pıhtılaşmış hoyrat sözcükler. Kalemin gözyaşını içiyorum yalnızlığın zemheri çehresinde. Üşüyor ellerimde sevda diliyle söylenmiş türküler. Acının tan vaktinde uyandım yüreğinin yüreğime değdiği rüyadan. Soyutlaşıyor alaz alaz yansıman gecemde. Oysa hapsetmiştim gözlerini dua diye kalbime.
Vurgun…
Cinnetle ağaran özlem saatleriydi sinemi sızlatan, karanfil ağlatan gecelere inat yıldızlar toplatan. Bertaraf edilmiş gülzarım, ’ah’ıma uzanmış yaban eller. Kalbimden geçiyor ateş nehirleri. Öykümü anlatacaktım sana ay kokulu, lâl olmasaydı gözlerim. Duyuyor musun yankısını sînemin dehlizlerinde bağdaş kurmuş denklerin? Renk dediysem bakma! Renk sende mavi, sende umut… Bende hep boran, hep yaslı kara, hep vurgun…
Yen(il)gi!
Bir masaldan ibaretmiş meğer aşk sonunda üç elmanın düşmediği. Boz bulanık akşamlarda ıslatmıyor yağmur saçlarımı. Nehirlere koşuyorum kayıtsız zamana inat, elimde direnç meşalesi. Karşısına geçiyorum kendimin, taşlıyorum kalbimi! Al yazmalı külünü üfürüyorum göğe aşk denilen illetin…
Kasas
Gidenin de kalanın da adının aşk olduğu bir kabileydi kendimi kaybettiğim ücra. Vazgeçtim kendimden, vazgeçtiğimde yolunu gözlemekten! Vebalı güller iliştiriyorum çilemin buğusundaki makus talihine kasımın. Dalgaların belini büküyorum, yol vermedi aşkıma! Rüzgâr arıyorum her yanda, kayıp pusulam. Yitik kent yağması bir ayinde buldum kendimi.
Sürgünümü içtim denizin karasından.
“Hapsedilmem halvet,sürülmem hicret, öldürülmem ise şehadettir!”
Aşk adına söylenmiş devrik bir cümleyim, öznesi silik…
Bîzârım…
“Rabbim,doğrusu bana indireceğin her hayra muhtacım!”
Emine Şimşek, Tasfiye Dergisi -10
