İslamcılık sahada olan bir şeydi

Refah Partisi’ni kapı kapı dolaşarak propaganda/tebliğ çalışması yapan ablalar, teyzeler, genç kızlar yükseltip iktidara kadar taşımışlardı. Milletvekili adayları meyhanelere bile gidip herkesten oy istiyorlardı. Parti öncüleri kapatma ve hapis cezalarına dûçar oluyorlar, kervanı hep bir yanından yürütmeye devam ediyorlardı. Sakallı amcalar, çarşaflı teyzeler varlarını yoklarını mücadeleye vakfediyorlardı. İrtica çığlıklarına aldırmadan uzak Avrupa ülkelerinden bir tek oy atmak için türlü masraf ve zahmete girip Türkiye’ye gelenlerin sayısı küçümsenmeyecek boyutlara varıyordu.

Beyazıt Meydanı doluyor, öğrenci evleri hararetli örgütlenmelerin mekânları olarak yeşeriyordu. Taşranın ağabeyleri Tevhid’in halkla arı duru buluşması için köy ve kasabaları arşınlıyor, haftanın yedi günü sohbet halkalarına öncülük ediyorlardı. Dergiler, kitaplar, gazeteler isimsiz emekçilerinin alın teri ve ışıltılı çabalarıyla okunuyor, anlatılıyor, aktarılıyordu. Kitabevleri sindirilmiş İslami aidiyetleri birbirleriyle ve açık fikirlerle buluşturuyordu.

İslamcılık ya da İslami hareket diyelim, nihayetinde sahada olan bir şeydi. Emeğe, çabaya, fedâkârlığa tekabül ediyordu. Elbette o vakitlerin de akademik tahliller yapan isimleri vardı ama en çok müslüman savaşçıları vardı. Şimdi onlar büyük oranda geri çekilmişler. Şimdi Müslümanlardan emek vermeyi seçeni pek az, kapı kapı koşturup bir savaşım içinde olmayı tercih edeni pek az, bir örgütlenmenin, bir hareketin itaatkâr, dayanışmacı koşturucusu olmayı tercih edeni pek az; konuşanı, akademik çözümlemeler yapmayı seçeni, yüksek entelektüel tartışmaları seçeni çok daha fazla.

Özne yok, çoğunluk nesneyi kadavralaştırmaya pek bir eğilimli.